Renesansowe flety poprzeczne były używane w Europie od końca XV wieku do około połowy XVII wieku, a ich zastosowanie zarówno w muzyce kameralnej jak i wojskowej jest stosunkowo dobrze udokumentowane w ikonografii i w źródłach teoretycznych. Flety są przedstawiane solo, w zestawieniu z bębnem, w towarzystwie innych instrumentów i śpiewaków, jak również w jednorodnych konsortach.
W ciągu XVI i XVII wieku nie pojawiła się żadna „szkoła” gry na fletach poprzecznych we współczesnym tego słowa znaczeniu. Jednak w wielu traktatach z tego okresu pojawiają się dłuższe lub krótsze wzmianki o tych instrumentach, jak również wskazówki dotyczące elementów techniki gry i repertuaru.
Umieszczone tutaj zestawienie chwytów zostało opracowane na podstawie tabel ze źródeł historycznych a także własnych doświadczeń wyniesionych z gry na współczesnych kopiach fletów renesansowych, przede wszystkim z pracowni Giovanniego Tardino (Bazylea). Te chwyty można przetransponować i zastosować również na flecie basowym g oraz na fletach dyszkantowych g1 i a1. W tabeli nie uwzględniono dźwięków, które nie pojawiają się w żadnym źródle historycznym ani w repertuarze wykonywanym zazwyczaj na poprzecznych fletach renesansowych. Na współczesnych kopiach instrumentów z różnych pracowni w przypadkach niektórych dźwięków mogą okazać się konieczne pewne modyfikacje podanej tutaj aplikatury. Jest to zjawisko normalne dla historycznych fletów poprzecznych w ogóle, również barokowych, klasycznych i romantycznych.
Tabela znajduje się tutaj: