Przemiana fletu jednoklapowego we flet z dodanymi klapami nie dokonała się z dnia na dzień – w ciągu drugiej połowy XVIII wieku w Europie nadal najpopularniejszy był flet jednoklapowy, choć stopniowo pojawiały się również dodane klapy, które początkowo najbardziej modne były w Anglii i stamtąd zostały niejako „zaimportowane” na kontynent. Te dodane klapy – inaczej niż w popularnych współcześnie fletach boehmowskich – były w stanie spoczynku zamknięte. Wyjątek stanowiły klapy dla dźwięków c1, cis1, dodawane na stopce fletu, otwarte w stanie spoczynku i obsługiwane małym palcem prawej ręki (czasami na stopce dodawano też więcej otwartych klap dla niższych dźwięków, najczęściej dla dźwięku h), a także otwarta w stanie spoczynku klapa dla dźwięku c2, zamykana kciukiem lewej ręki występująca na fletach budowanych przez Johanna George’a Tromlitza.
Flet klapowy
Typy fletów klapowych
W budowie i brzmieniu fletów w II połowie XVIII wieku i w ciągu II połowy XIX wieku obserwujemy dużą różnorodność regionalną.
W żadnym przypadku nie można więc mówić o jednym typie fletu „klasycznego” czy też „romantycznego”, co zresztą przysparza dzisiaj trochę kłopotów flecistom specjalizującym się w grze na fletach historycznych i ich kopiach.
Tabela jest oparta na moich doświadczeniach w grze na 8-klapowych fletach klasycznych i romantycznych a także na przestudiowanych przeze mnie historycznych tabelach chwytów, przede wszystkim ze szkół fletowych A. E. Müllera (Elementarbuch für Flötenspieler, Lipsk 1817) i A. B. Fürestenaua (Flötenschule op.42, Lipsk 1826 i Die Kunst des Flötenspiels op. 138, Lipsk 1844). Jest przeznaczona na najczęściej spotykany układ klap, ale może być też wykorzystana na fletach sześcioklapowych (ze stopą D, bez klap dla dźwięków cis1 i c1).
Gis□F□ ○ ○ ○ ○ ○ ○ Dis□Cis1□C1□ C□B□ F□ |