Oprócz standardowego sposobu gry inégal, czyli wydłużenia pierwszej nuty w parze, czasami mogła występować też sytuacja odwrotna, w której pierwsza nuta w parze była krótsza, a druga dłuższa, co w uproszczonym zapisie wygląda następująco:
Ta forma gry inégal może być stosowana czasami jako specjalny środek wyrazu, ale raczej nie zamiennie z tradycyjnym inégal. Wspomina o niej stosunkowo niewielu autorów, a kompozytorzy z epoki, którzy życzyli sobie, aby ją stosować, przeważnie zaznaczali to wyraźnie w nutach. Przykład specjalnej notacji tej formy nierówności znajdujemy w tabeli ornamentacji do pierwszej księgi utworów klawesynowych Couperina (François Couperin, Pièces de clavecin, Premier livre, Paryż 1713):
W komentarzu pod nutami znajduje się objaśnienie, że są to „łuki, w których kropki oznaczają, że druga nuta każdej miary musi być bardziej podkreślona”.
Oczywiście w tym przypadku, jak i w „klasycznym” inégal, należy zawsze kierować się własnym dobrym smakiem, a także brać pod uwagę styl, charakter i tempo wykonywanego utworu.
Trzeba w ogóle uważać, żeby podczas zwykłej gry inégal nie popaść w nużącą monotonię, albo w karykaturę, na przykład poprzez utożsamianie inégal z ostrym, mechanicznie równym rytmem punktowanym, niezależnym od muzycznego kontekstu – co niestety można zaobserwować u niektórych, rzekomo dobrze „historycznie poinformowanych” wykonawców.
Byłoby to tak samo nudne, jak granie szeregu idealnie równych nut tej samej wartości.