Na początku przytoczyłam wypowiedź Couperina, z której wynikało, że inne narody, a zwłaszcza Włosi notowali muzykę w taki sposób, w jaki powinna być ona wykonana – w przeciwieństwie do Francuzów, wykonujących w nierówny sposób równo zapisane ósemki. Jak wiemy, gra inégal tylko w niewielkim stopniu wpłynęła na muzyką włoską. Niektórzy współcześni teoretycy uważają, że włoscy (lub piszący w stylu włoskim) kompozytorzy próbowali zaznaczać ten nietypowy dla włoskiego idiomu sposób wykonania przy pomocy ciągłego, choć też nie zawsze konsekwentnego, rytmu punktowanego. Przykładem takiego zapisu mogą być niektóre części sonat fletowych takich kompozytorów, jak Benedetto Marcello, Francesco Maria Veracini, a także Georg Friedrich Haendel – np. znane Grave z jego I Sonaty e-moll:
